Articulatiestoornissen
 

Omschrijving van de stoornis

Als kind leren we klanken stap voor stap uitspreken en gebruiken in woorden. Daardoor kan een kind niet alle klanken onmiddellijk uitspreken. Je spreekt pas van een articulatiestoornis als een kind afwijkingen vertoont in zijn articulatie in vergelijking met leeftijdgenootjes. Er wordt rekening gehouden met verschillen in uitspraak en de specificiteit van de spraak bij andere talen, bijvoorbeeld: stemloosheid in het Turks, interdentaliteit in het Spaans, … Dit wijst niet op een primaire articulatiefout, maar eerder op een ontwikkelingsfout als gevolg van een verschillend fonemisch en fonologisch systeem in de moedertaal. We bekijken dit steeds in het geheel van de taalontwikkeling van het kind.

Binnen de articulatiestoornissen onderscheidt men:

Behandeling van articulatiestoornissen

De behandeling is afhankelijk van de aard van de stoornis. Bij fonetische stoornissen staat de therapeut model. Via een ruim aanbod aan oefeningen komen we tot de juiste productie van de klank. Bij fonologische stoornissen besteden we aandacht aan de betekenisverlening. Het resultaat van de behandeling hangt af van de oorzaak van de articulatiestoornis en van factoren als leeftijd, motivatie en inzet. Ook in de thuissituatie zal moeten worden geoefend.